Alegato pola lingua escrito pola profesora e poeta Rosa Enríquez, e lido polas alumnas Marta Rodríquez e Noa Varela de 2º ESO A.

«Unha parte da identidade vén dada polas palabras que usamos e os comportamentos que adoitamos manter. Somos o que facemos e o que deixamos de facer.

SOMOS TAMÉN O QUE PRONUNCIAMOS.

Todas as palabras empregadas para expresar aquilo que temos a vontade de dicir. Cando chove e sentimos CALAFRÍOS. Cando vai sol e andamos DERREADAS. Cando albiscamos un OUTEIRO e queremos pousar nel os nosos ANCEIOS…

Poderiamos dicilo doutro xeito, noutra lingua, si. Porén, ESCOLLEMOS O GALEGO, porque nos é propio, sentímolo dentro, respiramos o seu alento morno, sabemos que nos busca e quere o noso acubillo.

A LINGUA DOS GALEGOS É O GALEGO E EU – dicía Carlos Casares-, COMO ESCRITOR, DEFÉNDOA CON TODAS AS MIÑAS FORZAS E OS MEUS COÑECEMENTOS.

Defendámola nós tamén falándoa, coma o escritor ourensán.

Digamos, por exemplo, lume e carqueixa, mirasol, reiseñor, vacaloura, lucecú ou vagalume, caraveis, margaridas, cerdeiras, castiñeiros, buganvíleas máis tamén cans, alén dos bichos picudos na ouriceira.

A GALIÑA AZUL, O GALO DE ANTIOQUÍA, O VENTO FERIDO, OS MORTOS DAQUEL VERÁN e DEUS SENTADO NUN SILLÓN AZUL, agardan por nós enguedellados nunha silveira, para poñer voz no curuto dos montes e contemplar o pracer desa cor delicada, a do ceo, a que percibimos nas miradas altas, transparentes e honestas.

Esa é a cor do noso idioma, xusto esa, azul e riseira, como a galiña de Casares.

SOMOS O QUE FALAMOS E AMAMOS O QUE SOMOS!»